Gepubliceerd op 03-01-2021
Ik weet nog goed dat iemand dit een aantal jaren geleden tegen mij zei.
Ik was geshockt door deze uitspraak en tegelijkertijd verward... was Ik werkelijk een egoist???
De situatie was voor mij op dat moment als volgt. Ik voelde dat ik op een keerpunt in mijn leven stond. Vanaf dat Ik mij kon herinneren was Ik iemand die voor anderen klaar stond. Helpen en verzorgen vond Ik fijn, Ik vond er mijn voldoening in.
Wat Ik zelf wilde en wat Ik zelf fijn vond deed er op dat moment niet zoveel toe. Want aan jezelf denken, dat was maar egoistisch. Tuurlijk had Ik zelf ook mijn problemen, maar er waren altijd mensen die het slechter hadden dan Ik. En onbewust heb Ik het levensmotto op me genomen om te geven en te pleasen. Want als de ander maar gelukkig was, dan was Ik het ook.
Langzaam aan begon Ik wel te merken dat mijn manier van leven zijn tol begon te eisen;
* Ik raakte vermoeid, lichamelijk, geestelijk en emotioneel.
* Ik kon weinig geluk en blijdschap meer vinden in de dingen die Ik deed.
* Ik voelde me niet gezien of gehoord, wat Ik ook deed. En hoe hard Ik ook werkte.
* Ik begon me stil aan af te vragen of dit nu werkelijk de bedoeling van mijn leven was.
Ergens, in mijn onderbewustzijn, heb Ik destijds de beslissing genomen dat dat niet de manier is om mijn leven te leven. Als er ergens een Schepper of Creator is dan is dit vast en zeker niet wat hij of Zij bedoeld heeft.
Het moet ook ergens in die zelfde tijd geweest zijn dat Ik me afvroeg waar en hoe Ik mij zelf zag in mijn eigen leven. Welke plek nam Ik eigenlijk in? Wat vind Ik mij zelf eigenlijk waard? Hoe behandel Ik mijzelf?
Ik speelde eigenlijk geen enkele rol in mijn eigen leven. Ik probeerde wel een prominente rol in ander mans leven te spelen, maar wie Ik voorstelde in mijn leven...geen idee.
Ik stelde mijzelf voor als was Ik in mijn laatste dagen hier op aarde. En Ik zou terug kijken naar hoe mijn leven geweest was.
Zou Ik gelukkig zijn met wat Ik gedaan had? Zou Ik trots zijn op mezelf? Had Ik de beste versie van mezelf aan de wereld laten zien?
NEE...
Het was een pijnlijke conclusie om dit te constateren. Maar HOE kon het anders? WAT moest Ik doen en wat juist niet meer? Het heeft me nachtenlang wakker doen liggen. Ik wilde niemand kwetsen of pijn doen, maar Ik had nu nog iemand waar ik rekening mee moest houden... en dat was IK!
WAT WILDE IK?
Ik ging dingen doen die Ik leuk vond..
Ik ging tijd voor mij zelf vrij maken...
Ik ging mezelf zien als iemand die gelijk was aan de anderen...
Ik leerde om nee te zeggen...
Ik maakte keuzes die goed waren voor mij...
Geloof me..dit ging in muizenstapjes. Maar eenmaal de beslissing gemaakt kon en wilde Ik niet meer terug. En muizenstapjes zijn ook stapjes...
En net op het moment dat Ik vertrouwen begon te krijgen in mijn beslissing was daar die persoon die zei, dat Ik egoistisch was!!
Het raakte me diep. Ik die altijd gerend had, die altijd geholpen en gezorgd had. En nu op dit moment, dat Ik besloten had een klein beetje meer voor mezelf te zorgen, was Ik dan nu een egoist?! Was Ik werkelijk iemand die alleen maar aan zichzelf dacht? Had Ik dan totaal geen oog meer voor de mensen om me heen?
De uitspraak heeft me een tijdje doen wankelen. Was het egoistisch om wat meer tijd en aandacht aan mezelf te geven? Was Ik egoistisch om een leven te willen met meer rust en minder stress?
Tijd en aandacht voor jezelf was iets dat Ik iedereen toewenste, en dat verlangen had Ik ook voor mij zelf!
Het woord egoistisch heeft me doen nadenken. Het is voor mij de brug geweest van een leven als Pleaser. Waarin Ik mijzelf weg gaf voor de ander, in ruil voor waardering. Naar een leven waarin Ik goed voor mezelf zorg. Waarin Ik een uitgeruster mens ben en waarin Ik veel leuker gezelschap ben om mee samen te zijn.
Dus ja.... als dat egoistisch is...
Als egoisme gelijk staat aan goed voor mezelf zorgen...
Dan ben Ik inderdaad EGOISTISCH!
Wil jij in 2021 ook wat meer aan jezelf denken?
Klik dan op deze link voor 10 Gouden Tips!
